پاداشهای چند صد میلیونی مدیران، کاملا قانونی است!

پاداشهای چند صد میلیونی مدیران، کاملا قانونی است!

فرض کنید با چند نفر از دوستانتان شرکتی تاسیس کرده اید. یک شرکت کاملا خصوصی. شما عضو هیات مدیره شرکت هستید و تمام تلاش خود را می کنید تا سود شرکت روز به روز افزایش یابد. در این صورت شما- که هم عضو هیات مدیره و هم پایه گذار شرکت هستند- حق دارید جلسه ای ترتیب دهید و تعیین کنید که چه میزان از سود را مجددا سرمایه گذاری کنید و چه میزان را بعنوان پاداش بین خودتان تقسیم کنید. آیا به کس دیگری مربوط است؟ آیا دولت حق دارد جلوی تقسیم شود شما را بگیرد؟ قوانین مملکت هم همین را تایید می کند. یعنی قانون می گوید اعضای هیات مدیره شرکتهای خصوصی می توانند در پایان سال مالی میزان پاداش مورد نظر خود را مشخص کنند و با تصویب سهامداران، این پاداش بصورت قانونی به آنها می رسد. این حق شماست، چون زحمت و مسئولیت شرکت تابحال بر عهده شما بوده. اگر شما نبودید، نه شرکتی بود و نه سودی.

اما اشکال از آنجا شروع می شود که .....

بگذارید مثالی بزنیم. بانکی با هزاران میلیارد تومان سرمایه خصوصی می شود. به این صورت که 40 درصد سهامش را به سهام عدالت اختصاص میدهند، 20 درصدش را به سهامداران خرد واگذار می کنند و 40 درصد مابقی در اختیار دولت می ماند. در اینصورت سهامداران اصلی این بانک که رای آنها فصل الخطاب خواهد بود چه کسانی خواهند بود؟ بله! یکنفر نماینده دولت و یکنفر نماینده سهام عدالت. یعنی میزان پاداش تخصیصی بین اعضای هیات مدیره، با نظر این دو نفر تقسیم می شود . آنهم در چه شرایطی؟ در شرایطی که این اعضای هیات مدیره نه در تاسیس شرکت نقش داشته اند و نه حتی در سودآوری آن. ولی مطابق قوانین مربوط به شرکتهای خصوصی در میلیاردها تومان سود بانک شریک هستند. 

سوال این است: آیا تقسیم سود و پاداش این قبیل شرکتهای بزرگ نیمه دولتی یا باصطلاح خصولتی ، باید برمبنای قوانین شرکتهای تمام خصوصی پرداخت شود؟ مدیرعامل بانکی که تازه یکسال است بصورت دستوری منصوب شده چند درصد در سودآوری بانک نقش داشته که حالا در پایان سال مالی، خود را شریک میلیاردها تومان سود بانک می داند. آنهم با تکیه بر قانون!

به نظر می رسد قانون در مورد این قبیل شرکتها و بانکهای بزرگ باید اصلاح شود. این قوانین برای امثال استیو جابز تصویب شده که برای اعتلای شرکت اپل تمام زندگی اش را گذاشت، نه برای مدیرعاملان تازه به دوران رسیده ای که فقط بدلیل قرابت با مقامات بالاتر، عنوان مدیرعاملی را یدک می کشند و هیچ نقشی در سودآوری سازمان خود ندارند.

عبدالرضا محمدبیگی